Verdriet en blijdschap

Lieve allemaal,

It's monday...en dat betekend voor ons dat het weer tijd voor een blog is! ;)
Afgelopen week was een heftige week voor iedereen hier aan boord van het schip. Zoals iedere week stonden er weer een heel wat operaties op de planning. Dinsdagmorgen was er een 5-jarig meisje aan de beurt. Ze was samen met haar moeder aan boord, ze waren afkomstig uit een ander deel van Madagaskar: 5 dagen rijden met de auto en dan nog 2 dagen lopen!
Madagaskar is zo groot (12x Nederland!), patienten komen van zover... Sommigen hebben nog nooit een schip of vliegtuig gezien. Het is voor velen dan ook een enorme onderneming om in een vliegtuig van de MAF te stappen en naar een schip te gaan waarvan ze niet weten wat het eigenlijk is! Voor velen is het de laatste hoop op genezing en herstel. Zo ook voor het 5-jarig meisje, dinsdagmorgen werd ze geopereerd aan een tumor aan haar keel. Aan het einde van de morgen werd er via de intercom gevraagd voor haar te bidden omdat ze in een kritieke situatie verkeerde in de operatiekamer. Niet veel later werd Corine van haar werk gehaald om bloed te geven.
In Nederland hebben we een bloedbank die ziekenhuizen voorziet van alle types bloed. Hier aan boord is de bemanning de bloedbank. Als er bloed nodig is wordt er gekeken wie er dezelfde bloedgroep heeft en op dat moment kan geven. Dinsdag waren er maar 2 beschikbare bloeddonors voor het meisje: Corine en een ander bemanningslid.
Na bloed te hebben afgestaan werd er in spanning gewacht hoe het verder zou gaan, het meisje werd naar de IC gebracht.
Het was hardverscheurend om de moeder te zien, intens verdrietig naast het bed van het meisje. En waar we allemaal bang voor waren is donderdag gebeurd.. het meisje is overleden.
Het was zo verdrietig! Verdrietig voor het team van de operatiekamer, verdrietig voor de verpleegkundigen en artsen, verdrietig voor iedereen.
Het volgende bericht werd donderdag naar ons gestuurd:
---
Today our hearts are broken over the loss of a young patient.

The beautiful 5-year-old girl from Northern Madagascar passed away on board the Africa Mercy on Thursday 10 March, at 5.45pm. She died two days after a very unusual, rare and severe reaction to the surgical procedure in combination with general anaesthetic, during treatment to remove a complex tumour of her lower face and neck. Her mother had been at her bedside since their arrival to the Mercy Ship on 20 January and her senior uncle joined them Thursday evening.

Official formalities with the local authorities were completed Friday morning and the family and the body are flown back to their village in the afternoon to prepare for her funeral.

Our prayers and our love leave with them.
---

Donderdagavond was er ook een presentatie van het screeningsteam. Dit team trekt door het hele land en screent patienten die in aanmerking komen voor een operatie.
Wij zien hier in het hospitaal allemaal patienten die geholpen worden maar donderdagavond werd ook de andere kant van het verhaal getoont.
Dit jaar zijn er al 1153 operaties uitgevoerd door Mercy Ships. (uitgezonderd tandartsbehandelingen enz.) Dat is iets om dankbaar voor te zijn. Maar daarnaast heeft het screeningsteam al 5165x 'nee' moeten zeggen tegen anderen. Dit is zo'n enorm getal!
Er zijn allerlei reden waarom er nee gezegd moet worden. Bijvoorbeeld het probleem is niet op te lossen (iemand die doof geboren is). Soms is het heel moeilijk om nee te zeggen, bijvoorbeeld als het operatieprogramma al vol is!

Hier aan boord is het soms een komen en gaan van chirurgen. Sommigen komen hier 2 weken, anderen voor 4 weken of nog langer en een sommigen wonen langdurig hier aan boord met hun gezin.
De ene chirug opereert open gehemeltes, de ander opereert tumoren en weer een ander opereert fistels enz.
Hoe langer we hier zijn, hoe meer respect we krijgen voor diegenen die al deze patienten in een schema plannen bij de juiste chirurg!

Dinsdagavond hebben we samen met nog wat anderen en een vertaler het lokale kinderziekenhuis bezocht. Wat een verschil!
We stapten het gebouw binnen en het eerste wat we tegenkwamen was een hond. Naast de hond waren er verder vogelnestjes in alle gaten en hoeken van het dak en de muur en kropen er hier en daar wat hagedissen over de muur. En ook hier ontbraken de vele muggen niet. We hebben hier en daar wat zalen bezocht en via de vertaler gevraagd wat de kinderen hadden en wat er aan gedaan werd. Zo schreinend om te zien dat er zulke zieke kinderen liggen en dat de moeder dan verteld dat er geen geld voor medicijnen is.. De kinderen hier zien er allemaal zo klein en kwetsbaar uit. Vaak krijgen ze onvoldoende te eten en meestal heel eenzijdig zoals alleen maar rijst. Als wij denken dat het kind 3 jaar is, zijn ze vaak al 5 of 6 jaar. Na gepraat en gebeden te hebben met de moeders hebben we nog wat kleding en balonnen uitgedeeld.

Vrijdagavond laat kwam er een heel blij telefoontje van een grote broer uit Middelburg dat Corine weer tante is geworden! Bijzonder gevoel op zo'n grote afstand van huis!

Zaterdagmorgen is Corine met nog een groep mensen en een vertaler meegeweest naar een weeshuis. Hier wordt iedere zaterdagmorgen een bijbelverhaal verteld en geknutseld. Deze zaterdag was het verhaal van de val van Jericho aan de beurt. Onze vertaler, Hosea (22 jaar), kan erg mooi vertellen en de kinderen er bij betrekken. Na een geestig verhaal was het tijd voor knutselen. We hebben allemaal een trompet gemaak.
Toen iedereen klaar was hebben we gezongen en 'getrompetterd' zoals alleen echte Afrikanen dat kunnen! ;)

Zaterdagavond zijn we weer met een groep mensen en vertalers op pad geweest. Nu naar een straatje ergens midden in de stad. Hier hebben we de 'straatbios' opgebouwd. Dat wil zeggen: we parkeren onze landrover midden op straat, we zetten de deur vanachter open en hangen aan het dak een frame met daaraan een groot wit doek. Vanuit de auto laten we een beamer (op stroom van een kleine agregaat) op het witte doek schijnen en voila...de film kan van start! De film is een bijbelverhaal over het leven van Jezus in het Malagasy. Vorige week zijn we ook meegeweest en nu weer om het 2de en laatste deel van het verhaal te zien. Zodra de film start (en het geluid over de straat schetterd!) komen de mensen uit alle huizen en steegjes toegestroomd om op de grond voor het scherm toe te kijken. Zittend op het dak van onze 2de auto hebben we een poosje zitten tellen (voor zover dat gaat in de donker) hoeveel mensen we zagen: ruim 100!

Gistermorgen zijn we weer naar de lokale kerkdienst geweest. Iedere keer verrast ons het weer hoeveel mensen er weer zijn gekomen in het gamele gebouw zonder dak! Na nog geen 10 min kreeg Corine een baby in de armen gelegd om de rest van de dienst (nog zo'n 2,5 uur!) voor te zorgen. Gelukkig was het een hele brave baby die meer dan de helft van de tijd heerlijk sliep!

We gaan onze blog weer afronden, we hopen een andere keer nog iets meer te vertellen over de vele patienten die we hier zien en de leuke dingen die het cultuurverschil soms met zich mee brengt.

Ook deze keer weer iedereen bedankt voor het meeleven de afgelopen week!

Tot ziens!
Veloma!

Elsbeth en Corine